Een foto van de laatste dag waarop Kobe
nog in zijn wiegje ligt.
Goed zeven maand heeft het dienst gedaan,
en zo snel is hij het eigenlijk ontgroeid.
Zie hier hoe hij met zijn hoofd boven de rand komt piepen.
Zijn naam staat nog in koeien van letters
op de vensterbank te schitteren.
Hier is hij nu, Kobe, hoogstpersoonlijk,
en hij steekt zijn nek uit in de grote wereld.
Elke dag gaat de ontdekking een beetje verder,
wordt nieuw terrein verkend.
De oude wieg zou hij stilaan ondersteboven
kunnen wiegen, hij zou er zich welhaast
met een koprol aan kunnen ontrollen.
Veilig spelen dus,
en liever het spijlenbed in,
of het hoge park, of vrijuit spartelen op de vloer.
Ja, het kruipen mag stilaan wel komen.
Of misschien slaat hij dat hele kinderachtige gedoe
wel over en zal hij meteen maar
naar het staan en het stappen overschakelen.
Ja, hij bruist van leven,
en hoe gaat dat dan,
dan wil je zo snel mogelijk vooruit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten