In het park

Kobe is ondertussen in het spiksplinternieuwe jaar aanbeland.
Op die bijna acht maanden tijd is hij ongelooflijk gegroeid.
Elke week anders, elke dag haast - voor zover de opa's en oma's
dat uit hun vertes van 80 - 90 kilometer kunnen zien.
Zijn haartjes bijvoorbeeld zijn ondertussen zo lang geworden.
En ze leggen zich ook altijd in hun bepaalde plooitje,
een weerborstel is het niet,
maar weerbarstig zijn de haartjes wel.

Kobe zelf weerbarstig?
Absoluut niet!
Iedereen van de familie heeft hem graag
in de buurt of in het vizier of op de schoot.
Op 3 januari bijvoorbeeld heeft hij een nachtje
bij oma in Opwijk geslapen.
Dan wil nonkel Wieland zoveel mogelijk
in zijn buurt zijn.
Hier wel door de spijltjes van het park heen,
maar weldra zal hij er hem ongetwijfeld uit tillen
en de lucht in steken.
Het zijn twee zotjes bij elkaar, zeg maar.

De stapelblokjes liggen in het park, maar Kobe
gooit ze vooral nog om -
als hij ze tenminste niet eerst van al
in zijn mondje steekt.
Tussendoor wat pogingen
om te kruipen: eerder achterwaartse dan voorwaartse.
En als hij pret heeft zijn neus ophalen.
Zo klein, en al zo'n mimiek.
Zal me dat een clowntje worden!