Twee januari.
Zonder slag of stoot is Kobe acht maand geworden.
Acht maand jong.
Acht maand oud.
Alles gaat zo verduiveld snel.
Nu zit hij al mee in het nieuw kalenderjaar.
De familie van mama komt hem voor nieuwjaar
bij oma thuis begroeten en met wensen overgieten.
Ze zitten mooi in de kring,
en Kobe gaat van schoot tot schoot.
Hier is Emiel aan de buurt.
Het hevige kozijntje wordt plots veel rustiger
met een kleintje op zijn schoot.
En Kobe laat het zich graag welgevallen.
Blozende kaakjes, brede glimlach.
Hij is nu ook gevoelig aan kriebelingen,
dus als je hem aan het lachen wil brengen:
kriebel, kriebel, en het lachje is er.
Het is gezellig
als de kerstboom blijft staan.
Lichtjes en meer kleur in huis,
en teken van de rust van het putje
van de wintermaanden.
Ondertussen zijn de dagen weer aan het lengen,
gelukkig. Dan kan Kobe vroeger en later met papa de tuin in,
de ezels een bezoekje brengen.
Die zullen ook blij zijn dat de sneeuw,
die alles samen een paar weken lag,
ook weer ongeveer weg is.
Weer wat groen gras,
weer wat perspectieven op beter.
Het fruitpapje is altijd een topper.
Als Kobe het hongergevoel krijgt
kan het niet snel genoeg gaan.
De appelen en peren tegen de rasp aan,
het koekjesmeel in het sap
van een sinaasappel gedrenkt,
banaan pletten,
en hij kan binnen laten lepelen.
Met de glimlach
doen nonkel Mark en tante Erna het hier.
En Kobe, graag, natuurlijk,
laat het zich welgevallen.
"Klein Smulderke toch!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten