Onderweg

Zondag 28 november. De grootouders van beide kanten
rijden naar Kobe toe. En naar zijn ouders ook, natuurlijk!
Het zijn de eerste sneeuwdagen. Vrijdag al:
meer sneeuw dan ooit in West-Vlaanderen,
tot op het strand toe!
Kobe heeft ze nu ook gezien:
de eerste sneeuw!
Wacht maar tot hij sneeuwballen kan maken
en baantje glijden,
en een sneeuwman maken niet te vergeten.
Zo eentje met als ogen zwarte kolen,
en knaloranje wortels als neus,
een bezem in zijn sneeuwmanshanden.

Voorlopig moet hij het nog gewoon hebben
van het zien vallen van de vlokjes,
traag, statig, naar beneden,
en zien hoe ze daar een sneeuwtapijtje vormen!
Over de velden,
over de weiden,
over de weidse vlakten
van West-Vlaanderen,
over het Vlaamse land.

Vreemd om te bedenken:
de ouders van Kobe, Oostvlaams en Vlaamsbrabants,
zijn in West-Vlaanderen gaan wonen,
en nu zijn ze
een Westvlaams gezin!
Wat gaat het met dat taaltje van Kobe worden
zoals hij het oppikt in zijn kinderdagverblijf,
bij de vrienden en vriendinnen,
in de kleuterschool,
in het dagelijkse Stalhilse leven?

Maar niet teveel vooruithollen!
Kobe is nog maar net van start gegaan,
stapje voor stapje is al vlug genoeg,
de dagen vliegen zo al te snel.
De oma's en de opa's zijn nog gewoon onderweg
naar kleinkind en co toe.
Langs de snelweg
waar de bomen met koude voeten
en koude takken in het sneeuwwit staan.
Opa schiet wat foto's door het autoraampje heen:
landschappen en huizen waarin mensen wonen.
Zoveel mensen die zich gezellig en warm binnenhouden,
beschut tegen de winterkou.
Zoveel mensen die ze niet kennen,
toevallig zien ze hier gewoon hun huizen staan.
Maar de grootouders rijden met een ander doel:
naar het huisje in Stalhille toe,
zien hoe Kobe nu weer is gegroeid
en vooruit gegaan
en weer iets meer kan,
een flinke kerel,
stilaan al een hele jan!