Oei,oei! Wat is me dat?
De houten tuinzetel waarin mama en papa
nog zo gezellig konden liggen
in de warme zomermaanden
is op 1,2,3, en vlokje voor vlokje ondergesneeuwd.
Veel vlokjes samen maken sneeuw!
Sneeuw is mooi om naar te kijken!
Sneeuw is mooi om in te grijpen!
Nog niet voor kleine, warme kinderhandjes
die al snel rood zouden worden
en kou krijgen,
maar hoe mooi voor jonge ogen
om voor het eerst te zien!
Nu zouden ze evenveel ogen
als vingers moeten hebben: tien!
Het stukje gras waarop de kippen lopen:
nu is er plots geen kip meer te bespeuren.
Geen witte zijdehoentjes,
geen zwarte zijdehoentjes,
geen Bruine Ardenner kalkoen,
geen groenbruine kwakkeleend,
geen regenboogkleurige machopauwenman,
geen kat!
Poes Luka trouwens is wit:
die loopt er nu mooi gecamoufleerd,
onzichtbaar bij.
Alleen haar kattenpoten laat ze achter,
een in het wit mooi ingeprente spoor.
Waar houden de kikkers in de vijver achteraan
zich nu trouwens schuil?
Houden zij een winterslaap?
Gaan ze schuilen in het wollen vachtje van het schaap?
Of blijven zij als deze goudgekroonde kikkerkoning
doodgemoedereerd op hun pleisterplekje zitten?
Een geschenkje nog voor de verjaardag van mama
dat wat kouwelijk op zijn stokje en zijn gouden bal
tussen de winterse bloembedden staat.
Gaan zitten doe je hier nu ook best niet:
te koud aan het poepje.
De stoeltjes staan tegen de regen omgekeerd,
en nu ook tegen de sneeuw.
Onder het tafeltje nog wat groen gras
dat eraan herinnert
hoe aangenaam het in de zomer was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten