Zo'n klein kereltje ziet er toch al

heel vaak nèt eventjes anders uit.

Hier bijvoorbeeld, een beetje uitvergroot,

mutsje goed over het hoofd,

veel blauw tegen het groene gras.

Hier met een snotneusje.

Daar is het winter voor.

Straks neemt mama hem wel een zakdoekje.

Zie hoe ze glimlacht met haar kleine kerel

op de arm.

Een kleine kerel,

maar "dat is toch nogal ne keirel, he?"

zoals het in een reeks op tv ging.

En hieronder de kleine kerel weer anders.

Op de arm van zijn mama kijkt hij naar papa

die net is thuisgekomen van zijn veeartsenwerk.

Moeder en zoon

Mama is met Kobe naar de dierentuin getrokken.

De dierentuin achter in de eigen hof,

wel te verstaan.

Daar heeft ze haar kereltje de lucht in getild

en breed uitzicht over wei en dieren gegeven.

Hij heeft zijn mutsje op, een van de vele.

Zo gaat dat:

een kleintje verzamelt in de loop van zijn jonge eerste jaar

toch al heelwat mutsjes allerhande om zich te wapenen tegen de winterkou

en de wilde winden in de Westvlaamse polders.

En als ze dan rondgekeken hebben

dromen ze even weg in de kouder wordende avondlucht,

zoontje dicht tegen zijn mama aan.

Waar denkt het kereltje nu aan,

of is hij gewoon een beetje moe?

Zijn neusje en wangetjes zien gezond rood

van de buitenlucht. Mama moet ook nog wat kleur krijgen,

want die heeft de ganse voormiddag in school gezeten.

Goed dat haar zoontje haar af en toe

mee naar buiten lokt, dat ze ook wat frisse lucht

kan opsnuiven en ziet hoe het met de dieren is gesteld.

Oma komt!

Elke week dinsdagnamiddag
tot woensdagnamiddag
komt oma voor Kobe zorgen.
Afhalen van de Drie Biggetjes,
samen op de mat kruipen,
een flesje geven,
wachten op papa en mama.

Ze kijkt er naar uit, oma:
haar hoogdag van de week.
Dan moet ze Kobe wat verwennen,
op het armpje nemen,
hem langs de tentoonstelling in huis
van bloemen en fotootjes en postuurtjes voeren.
Naar de schildpadden kijken.
In zijn boekjes bladeren.
Hem dingetjes leren zoals:
Hoe groot zal Kobe later worden -
en hem daarbij zijn armen
in de lucht leren steken.

Als ze hem, soms met opa, van de creche afhaalt,
is daar meteen zijn breedste glimlach:
hij kent hen wel -
hij zou beginnen kraaien.
Later doet oma wat strijk
of ze maakt iets klaar:
zolang ze maar bij Kobe is.
En in de rest van de week:
gemis van het jongetje
dat haar weer jonger maakt.

Kangoeroestijl

Dan is het feest:
met papa mee naar buiten mogen,
met zicht op alles voor hen uit.
Naar de kippen toe.
Naar de kalkoenen toe.
Eendjes kijken.
Pauwen kijken.
Ezels strelen.

Zijn wangetjes blozen ervan.

Zit hij daar niet goed,

zo op de eerste rang?

En voor niets bang,

zo dicht bij papa aan.

Zo durft hij overal

naartoe te gaan!

Kokerellen

Nu is Kobe met de pollepels in de weer.
Lepels: zijn favoriete speelgoed tot nog toe.
Mama heeft hem op het keukenaanrecht gezet
terwijl ze doet wat ze graag doet:
koken.
Als ze rustig de tijd heeft tenminste,
want nu ze voltijds werkt
is het natuurlijk drukker.
Gelukkig is daar haar kleine helper.

In de pot roeren: dat moet,
met een beetje hulp links en rechts, haalbaar zijn.
Zie hoe zijn ogen guitig glinsteren.
Zie hoe hij de nieuwe Jeroen Meus is.
En zo hoog verheven boven de vloer
waar hij nu steeds meer op kruipt:
hij voelt zich al een hele Jan.

Met verjaardagsfeestjes later
zal hij koekjes moeten bakken,
zullen er pannenkoeken zijn.
Alvast oefenen,
en voor mama is het leuk:
terwijl ze kookt,
toch gezelschap van zoonlief dichtbij kunnen hebben.
Want als ze nu hele dagen weg is:
o, hoe mist ze hem!
Ze hoop dat hij wakker is als ze thuiskomt.
Ze hoopt dat hij op haar ligt te wachten
met zijn breedste glimlach.
Ze stormt het huis binnen
als ze na de schooldag thuiskomt:
is hij er, klaarwakker,
wachtend op haar?

En jawel!!!

Hobbelezel

Kobe wordt in zijn hobbelpaardje gezet.
Op de veelkleurige speelmat.
Op en neer, paardje.
We zouden het liedje moeten zingen:
"En zo rijden wij te paard,
op een ezel, op een ezel,
en zo rijden wij te paard,
op een ezel zonder staart."
Maar Kobe gaat met papa
af en toe naar de echte ezels kijken,
dat is nog veel beter.
Het zijn een beetje sukkelaars
in deze winterkou en -nattigheid,
maar af en toe begint de lente
voortijdig een beetje in de lucht te komen,
dus dat geeft hoop.
Lente -dan wordt Kobe het buitenjongetje
dat hij in wezen zal zijn.
In galop dus naar die lente toe,
alsjeblief!

Te groot

Kobe is met papa Peter mee op ronde geweest om de hoeven van een paard te kappen.

Een lastig karweitje, dat kan je je wel voorstellen.

Nadien mocht Kobe op de rug van het grote dier zitten.

Hij vond het maar een twijfelachtige eer, zegt mama.

Ook van de ezels is hij nog niet zo zot.

En de veronderstelling is, en ik vind het wel goed gevonden

en allicht waar: dat die dieren nog te groot voor hem zijn,

dat hij hun hele wezen nog niet kan vatten,

hij krijgt ze als het ware niet in zijn vizier van kleine jongen.

Hij houdt van poes Luka, die in één keer

binnen zijn blikveld valt,

hij vindt de kalkoenen leuk die hij ook in één oogopslag

kan bekijken, maar zo'n reuzenpaard van dichtbij,

of ezels, waarvan je vooral stukjes ziet:

dat overstijgt hem nog.

Als het niet waar zou zijn,

het is toch goed gevonden.

En overdraagbaar:

er zijn ook dingen

die grote mensen overstijgen.

Ze weten dat ze er zijn,

ze vermoeden er een en ander over,

ze zien er delen van,

maar het grote geheel kunnen ze ook niet

in een oogopslag, in een allesomvattende gedachte vatten.

Iets waar wij geen greep op hebben,

iets dat teveel is:  krijgen wij er niet allemaal mee te maken?

Voelen we soms allemaal niet eens:

ik krijg er geen zicht op,

ik heb het niet in mijn macht,

ik kan het niet bevatten,

het is me te veel,

het is iets uit een moeilijkere, grotere wereld

waar onze mensenhanden en -ogen

niet van de juiste grootte-orde zijn?

Zoals een te groot dier

nog niet in het blikveld van een kleine jongen past,

zo zijn er dingen die grote mensen

ook niet met alleen maar hun grotemensenogen kunnen zien

of met hun grotemensengedachten kunnen vatten.

Overnachting

's Avonds mag Kobe blijven slapen.
Dan moet hij het kussen op.
Nieuw pamper, pyjamaatje aan.
Oma kwijt zich graag van die taak.
Gezellig, toch.
En hij laat het zich graag welgevallen.



Voordien zat hij nog wat met Sofie in de zetel,
tv kijken.
Dat zegt hem gelukkig nog niets.
Maar ongetwijfeld zal het komen.
Bewegende beelden, geluid,
andere mensen.
Maar blijf maar een buitenjongen,
Kobe, buiten is het goed.

's Morgens is hij al rap klaarwakker.
Als een grote zit hij mee aan de keukentafel.
Nonkel Wie heeft hem zijn bordje
als oranje mutsje op het hoofd gezet.
Grappig!

Het is al gezegd, zeker,
dat ze samen een zot koppel zijn?
En waarom niet?
Zo ontspannend:
wat onnozel doen,
bijvoorbeeld als supporter
voor onze oranje Noorderburen.

2 januari

De familie wacht op Kobe.
Dan arriveert hij, met zijn splinternieuw
mutsje uit Peru op het hoofd.
Dat heeft tante Geertrui recht uit Lima meegebracht.
Het staat hem beeldig,
al is zijn hoofdje ronder en verstandiger al dan gedacht.

Eerst mag hij bij moeke op schoot.

De kinderen staan er rond

en wachten hun beurt af.

Kobe moet nog even wennen,

maar dat gaat snel.

Op alle armpjes is hij content,

alle vertroetelingen zijn welgekomen.

Met nonkel Wieland gaat hij even in de potten kijken.
Ja, een nieuwe man zal hij later
ook wel moeten worden.
Koken en wassen en plassen zijn deel.
Van de opa's zal hij het niet leren,
maar dat hoeft ook niet.
Er is jong mansvolk genoeg in de buurt
om hem daarin wegwijs te maken.

Als Kobe honger heeft,
laat het knorrende maagje dat meteen weten.
Dan staat er volk genoeg paraat om de fles te geven.
Tante Elien blinkt en bloost er van,
en oma's metekindje Sofie
mag straks wel overnemen.
Hoewel,
het tempo van Kobe ligt hoog
en zo'n flesje is klein, dus dat is
meteen soldaat gemaakt.
Santé!

2 januari 2011

Twee januari.
Zonder slag of stoot is Kobe acht maand geworden.
Acht maand jong.
Acht maand oud.
Alles gaat zo verduiveld snel.
Nu zit hij al mee in het nieuw kalenderjaar.
De familie van mama komt hem voor nieuwjaar
bij oma thuis begroeten en met wensen overgieten.
Ze zitten mooi in de kring,
en Kobe gaat van schoot tot schoot.

Hier is Emiel aan de buurt.
Het hevige kozijntje wordt plots veel rustiger
met een kleintje op zijn schoot.
En Kobe laat het zich graag welgevallen.
Blozende kaakjes, brede glimlach.
Hij is nu ook gevoelig aan kriebelingen,
dus als je hem aan het lachen wil brengen:
kriebel, kriebel, en het lachje is er.

Het is gezellig
als de kerstboom blijft staan.
Lichtjes en meer kleur in huis,
en teken van de rust van het putje
van de wintermaanden.
Ondertussen zijn de dagen weer aan het lengen,
gelukkig. Dan kan Kobe vroeger en later met papa de tuin in,
de ezels een bezoekje brengen.
Die zullen ook blij zijn dat de sneeuw,
die alles samen een paar weken lag,
ook weer ongeveer weg is.
Weer wat groen gras,
weer wat perspectieven op beter.

Het fruitpapje is altijd een topper.
Als Kobe het hongergevoel krijgt
kan het niet snel genoeg gaan.
De appelen en peren tegen de rasp aan,
het koekjesmeel in het sap
van een sinaasappel gedrenkt,
banaan pletten,
en hij kan binnen laten lepelen.
Met de glimlach
doen nonkel Mark en tante Erna het hier.
En Kobe, graag, natuurlijk,
laat het zich welgevallen.
"Klein Smulderke toch!"

Op de speelmat

In kikvorsperspectief. Om ons er even
aan te herinneren hoe die kleine ukjes ons zien:
zo groot, zo boven hen verheven!

Dit is al een gelijkwaardiger niveau:
op de speelmat met Kobe.
Hij is weer serieus aan het werk
met zijn spullen.
Betasten, proeven, manipuleren,
laten slingeren, er overheen rollen.

Kleurrijk is die speelmat
van meter Laurien en nonkel Willem wel.
Kant en klaar met lettertjes
voor het geval hij al
zou willen beginnen lezen.
Maar niets overhaasten.
Alles glorierijk zijn tijd laten.
Het gaat zo al snel genoeg.

Het kruipen, kijk:
nog wat onhandigjes,
vooral nog zich oprichten
en even de andere kant op rollen
en steunstand doen.
Een paar wipjes vooruit af en toe
als er steun tegen de voeten is.
Maar zoals gezegd:
niets heeft haast,
alles komt vanzelf,
het is zo al verwonderlijk genoeg.

Kerstmis

In Vlissegem wordt er naar de kerstmis gegaan.
Kobe is er braaf. Er wordt goed gezongen, maar zelf
zingt hij gelukkig niet.
Hij kijkt verwonderd rond, en kijkt verwonderd op
als de zingende stemmen uit de luidspreker
boven zijn hoofd komen.



Het kindje Jezus ligt braafjes in zijn kribbe,
zoals Kobe tot een tijdje geleden zelf nog.
Geen echte os. Geen echte ezel weliswaar.
Dat is voor volgend jaar.
Dan gaan ze naar de middernachtmis
in een polderdorp waar er
aan levende kerststaldieren geen gebrek is -
al zouden de drie ezels van Kobe er evengoed
voor kunnen dienen: eentje als echte ezel,
eentje verkleed als os, een laatste als arm schaap!

Na de mis houden de twee opa's neuriërend
een primitieve zangstonde.
Kobe kijkt hen verwonderd aan,
maar na een tijdje begint hij mee geluidjes uit te stoten.
Een soort primitief zingen, ja,
maar beloftevol, zou ik zeggen.
Je hoort nog geen engelen zingen
zoals in het lied van de herderkens lagen bij nachte,
maar toch, een zangsessie om over te doen.
Blijven oefenen dus!
Zingen verenigt!

Kerstavond in Stalhille

Oma T.T. heeft Santa's Little Helper op schoot.
Later wordt hij Grandma's Little Helper, allicht.
Voorlopig houdt hij zich nog aan haar ketting vast.
Dat haalt haar even weg van het voorlezen uit een boekje.
Het hobbelpaardje staat ook al klaar.
Zal oma daar straks een duwtje aan geven,
en zelf ook aan het schommelen gaan?
Peter Filip studeert alvast ijverig door.
Time is money, ook voor een student.
Straks werkt hij zijn deel van het spelprogramma wel af.

Papa steekt voor de gezelligheid de kaarsjes aan.
De kerstkaartjes staan al op de schouw,
de beren zitten in positie.
De kerstboom brandt (zijn lichtjes gelukkig alleen maar!) -
de kerstsfeer is er helemaal naar om nu kerstliedjes te gaan zingen.

Ook de kachel brandt. Daar zit Kobe bij te blozen,
en in zijn pas geschonken nieuw speelgoedje te schommelen
en te toeteren.
Peter Filip flitst zich ook even terug naar zijn kindertijd.
Zo zijn ze samen een olijk, vrolijk duo.
Op de speelmat gaat het verder.
Daar geeft peter Filip zijn petekindje
al vergevorderde lesjes in een of ander.
Petekindje zet er maar grote oogjes bij op.
Toe, leg nog een keer uit, peter FiFi,
ik snap het ni...