Vlieggerei

Als oma en opa begin augustus in Noord-Frankrijk zijn,

zien ze in Wimereux, op de dijk,

windvliegtoestelletjes van alle soort en slag staan.

Dit zijn wel grappige bijtjes en eendjes.

Luid kwakend lijken ze

in volle vaart de lucht te willen doorklieven,

of zacht zoemend

hun bezige bijengang te willen gaan.

Oma en opa

kunnen die dingetjes

natuurlijk niet laten staan.

Terwijl ze op een terrasje

een halve liter Affligem drinken

houdt opa het kwaakeendje

al hoog in de lucht,

hij zoekt de richting

waarin het het meest

begint te klapwieken.

"De oude gek,"

ziet hij een paar mensen denken,

maar zo van die windvliegertjes,

dat is ook voor een

vijftigplusser leuk.

Kobe is er thuis

maar matig weg van.

Wacht maar een paar maandjes!

Voorlopig wordt het vliegbeestje

nog maar in de grond tussen de bloempjes

gezet, met zijn neus in de wind,

dat het zich kan vermaken

als de wind opsteekt

en met zijn wieken speelt.

En -

opa heeft ondertussen tenminste

ook al zijn klein pleziertje gehad!

Nog even winters

Is dit een fjordenpaard? Papa peerdepiet

zal het aan Kobe allemaal wel haarfijn

uit de doeken doen, later.

Dit soort paard en dat soort koe,

dit soort gehinnik en dat soort geboe.

Nu schrapen de paardjes nog met

wat lange tanden het koude wintergras

van de lichtbevroren bodem.

Sneeuw ligt er ook,

maar gelukkig zit Kobe

nog warmpjes

in de buik van mama.

Wachten tot de winter weg is,

liever met de lente mee het leven in.

Maar voorlopig liggen

de grachten om de dorpjes in de buurt

ook nog half toegevroren, in winterslaap.

De knotwilgen steken hun kale armen

wat kouwelijkjes in de blauwe lucht.

De pauwen in de tuin van de thuis

van de toekomstige Kobe

zijn ook zo glanzend azuurblauw.

Ze hebben hun mooiste verenpak

al aangetrokken,

in afwachting van de lente,

in afwachting van het eerste bezoekje

van hun toekomstig vriendje, Kobe.

Ze hebben hun kroontjes

parmantig op het hoofd,

ze zitten turend en rondglurend

op hun stokken.

Ze roepen al, de pauwen, van

'gauw, gauw - kom, kom!'

Aangevaren

Begin april. Een paar weken voor Kobe geboren zal worden.

Westvlaamse bard Willem Vermandere

vertelt het wel eens bij zijn optredens,

hoe de vrouwen van zijn streek zegden dat ze

hun kindjes op de voorbijvarende boten

uit gingen uitkiezen.

Misschien komt Kobe ook wel op

zo'n klein, dobberend bootje aangevaren,

langzaamaan het kanaal Brugge-Oostende af,

tot aan de elegante brug van Stalhille.

Daar maakt het groot hoefblad

zich al halsreikend op

om hem met veel vertoon te verwelkomen.

De twee ophaaltorens van de brug

lijken klaar te staan om hem ook 

met open poorten

te verwelkomen.

En de lente zit in de lucht!

Wat kan er mooier zijn?

Weldra leggen de vogels hun ei.

Weldra wordt in Stalhille

een splinternieuw jongetje

aan land gezet.

De wereld wacht!

Schattig op schoot

Wat kan er voor een jongen toffer zijn

dan bij wat meisjes op schoot,

meteen zelfs een gans trio

voor hem alleen!

Hij laat het zich graag welgevallen,

zoals ze met zijn allen

een beetje om hem vechten.

Ze hebben alle drie een beetje

rechten op hem, vinden ze,

als achterkozijntje.

Handjes om één nichtjesvinger,

zachtjes aanleunen bij een ander,

knuffellekker ook bij nummer drie.

Wie weet wat dat later wordt?

Zit hij, groot, dan ook nog

zo graag op schoot?

Pak maar mee,

zou ik zeggen,

echte, stiekempjesweg 
genietende jongen!

Gewenning

Dan wordt hij te water gelaten.
Geef toe, het kleine kereltje Kobe kijkt wat verschrikt,
hij tracht zich een beetje lichter te maken om toch maar
wat hoger boven het water uit te komen,
want het is me zo nat, jongens,
en tegelijk voelt het ook wel een beetje koud aan voor hem,
al zitten ze dan nog in het warmwaterbrubbelbad.

Mama en papa mogen dan nog lachen

alsof ze alles onder controle hebben,

hijzelf lijkt er niet zo zeker van.

Echt glimlachen doet kleine Kobe niet,

eerder een beetje bang afwachten,

onervaren, waterschuw als hij nog is.

"Ze denken zeker dat ik al kan zwemmen!" -
zo gaan zijn gedachten,
maar hij kan ze alleen nog maar
voor zich houden.
En - eigenlijk valt het nog wel mee, alles samen.
Zeker als mamma gerustststellend blijft lachen
en papa hem een pakkerd geeft.
Al een heel klein beetje opluchting
valt er te bespeuren -
maar geef hem toch maar
zijn eigen kleine badje op kleinekindertjesmaat thuis!
Brrrrrrrrrrrrrrr!

Te water

De kleine Kobe zit daar nog wel goed veilig in de armen van zijn papa, bloot aan bloot,
maar hij hoort toch al het gejuich en het gespat in het zwembad van de Kempervennen -
en denken wij het gewoon, of krijgt hij inderdaad al een heel klein beetje schrik?
Stel je voor, als kleine patotter in een tropisch zwembad in Nederland arriveren,
het klinkt er allemaal zo luid in de oren,
wat zal hem overkomen?
Dus toch maar dicht, dicht tegen papa aan.
Dus toch een beetje angstig afwachten
of hij zo meteen te water wordt gelaten,
als een klein sprotje van een visje.
Gelukkig zal hij zich aan papa
als aan een reddingsboei vast kunnen klampen,
gelukkig gaat mama ook mee te water
en zal zij wel beschermend om hem heen dobberen.
Spat, spat, spat,
nat, nat, nat -
het wordt me wat!

Verzadiging

Mijn mama heeft er de familie op gewezen:

mijn verzadigingsglimlach!

Net lekker gedronken, ondertussen

warm en zacht gelegen,

alles gekregen waar mijn jonge leven

nood aan heeft.

Hoe zou ik niet tevredengesteld zijn!

Ik monkel wat om het voorbije genot

dat mij helemaal met genoegdoening heeft  vervuld.

Ik slaap zo gerust alsof de hele wereld

een grote, warme hand is

waarin ik word gewiegd.

En wat kan je dan anders dan zalig

slapen, slapen...?

Jonger

Plots voelt ze zich twintig jaar jonger, oma.

Ze heeft zo naar Kobe uitgekeken,

ze heeft zo mee verlangd en afgeteld.

Nu hij er is:

hoe graag heeft ze niet dat hij rustig, zachtjes, genietend

aan haar schouder ligt.

Ze kijkt de toekomst vol vertrouwen tegemoet:

er is nieuw, welkom leven!

Ze heeft er een mooie blouse voor aangetrokken,

haar ogen stralen fel en blauw -

zoals die van kleinzoontje zelf.

Hij doet energie op aan de aanwezigheid

van alle mensen om hem heen.

Oma is er daar een van,

een dolenthousiaste fan!

Wiegje

Zie de kleine superstar hier rustig liggen!

In het oude, bruine familiewiegje dat werd afgeschuurd en herverfd en

opgelapt voor het jongste famlilielid.

Zijn armpjes liggen gerustgesteld opengespreid, de blauw geborduurde

konijntjes spelen op de witte lakentjes, het zonnetje komt binnengepiept

om van dit stilleventje te genieten.

Iedereen loopt onbewust op de tippen van de tenen.

Iedereen loopt rond, met een hart zo licht van contentement.

Verjaardagen

In de Damstraat worden de verjaardagen van grootnonkel Marc

en groottante Wendy gevierd.

Oma Bie heeft hen een Sint-Maarten in chocolade gekocht, met een

grote rode mijter. Er liggen drie kindjes in zijn ton,

dus eigenlijk is het een Sint-Niklaas die later in

Stalhille wordt gevierd.

Overgrootmoeder is er natuurlijk ook bij.

En voor Kobe is de stoel van Simon en Helena bijgehaald.

Die is ondertussen ook al minstens twintig jaar oud.

Maar hij is rap opgefleurd met wat nieuw speelgoed!

Kobe gaat zijn gewone gang: wat prutsen met zijn bijtspeeltjes,

 de aandacht van de verzamelde

tafel naar zich toe trekken. Oma Bie zit er bij te gloren.

Ook vriendje Niels van Helena, die het gewoon is te gaan babysitten,

 neemt de volgezeverde Kobe

graag eens in de armen.

 Omhoogtillen, 1,2,3!

 Hij heeft er ook flink zijn fruitpapje gegeten.

En de grote mensen? Voor hen heeft tante Wendy wat gerechten

 van tvkok Jeroen Meus uitgeprobeerd.

En natuurlijk: er ook een glaasje wijn of twee, drie op gedronken!

Hond Ivet was er ook bij.

Daar moet je nog een beetje mee opletten: zoveel volk niet gewoon.

Maar alles verliep goed. Het is trouwens niet geheel denkbeeldig

 dat er bij Kobe thuis ook nog ooit eens

een hond op de hof komt...

In de Damstraat 53

Wat wordt er met dit ventje soms de zot gehouden!
Kijk, hier heeft men hem een servet op het hoofdje gedrapeerd.
Straks ongetwijfeld nog kiekeboe spelen!
En in de handen kreeg hij een blokje gestopt dat een diep boe-geluid
laat horen, als van een koe. 'Boe-boe!'
Gewenning ongetwijfeld voor als hij met papa peerdepiet mee op
visite moet bij de boeren.
Al één keer is de jongen meegeweest bij de boeren, in zijn buggy.
De jonge kinderen van de boer stonden er al snel rond.
Het middelpunt van de belangstelling.
Hier ook.
Jongen, wat is er al met je gelachen, gelukkig!

Groot Bezoek

Kobe net geboren. Natuurlijk is iedereen er 

als de kippen bij om te komen kijken. Hier is het 

ganse gezin van papa present.

Het glaasje in de hand, natuurlijk!

Opa Piet zorgt altijd wel voor de champagne!

Desnoods snort hij zelf met de camionette

van zijn grote school naar Frankrijk toe.

Zie de peter gloren.

Zie de oma gloren.

Zij zullen prima voor de kleine koter zorgen.

Oma zal op tijd wel vragen:

heeft hij genoeg geslapen?

Heeft hij wel genoeg gegeten?

Heeft hij het niet te koud?

Heeft hij het niet te warm?

Je ziet: vol moederlijke, grootmoederlijke gevoelens,

en daar haar verpleegstersverleden bij. 

Ze houdt het allemaal wel in het oog!

En peter Filip, die voor dokter studeert

en ook al kindjes opvolgde, 

zal wel weten als er iets schort. 

Maar hou je maar zo ver mogelijk weg

van pilletjes en drankjes, jongen.

Peter Filip helpt wel tijdig voorkomen.

Dan de familiefoto. Mooi.

Meter Geertrui gaat over een paar maanden

dan wel naar Peru, 

maar ook daar kan ze op allerlei manieren 

wel contact houden met het kersverse neefje.

Ze brengt hem wel een Peruaans mutsje mee,

of een lamaatje uit wol.

De wereld is klein:

ze zullen wel skypen en gsm-en en mailen.

Oma T.T. met Kobe op de arm. Hij slaapt dan wel,

maar haar glimlach zal hem ongemerkt wel verwarmen.

Straks is het de beurt aan opa Piet.

Die heeft ook driemaal de watertjes van de

kleinekindjeszorg doorzwommen.

Hij heeft er zijn handje van weg.

Jaja, kleine Kobe is in goede handen!

Op de wettelijke trouw

Van trouwen gesproken: dit was hem dus.
Maar wel de wettelijke trouw, op 6 augustus.
Je ziet het toch: Kobe nog een stukje jonger.
Nog een wat luiaardachterige houding in de
sterke armen van papa.
Hij laat het zich maar welgevallen, ze doen
maar met hem wat ze goedgevinden. Later
recht hij zijn rug wel, later wringt hij zich wel
uit die armen als het moet.
Maar zie zijn mooie schoentjes.
Wat fluogeflikker?
Hij moet toch ook wat opgeven, bij al dat
feestelijk blauw en rood?
Kobe feest ook al, Kobe fuift al mee!
Zeg, zijn die witte ballonnen die daar hangen
eigenlijk niet voor hem?

In het bos

Zie je papa daar vooraan flink doorstappen?
Hij is mooi weerspiegeld in de herfstkleuren
van de Zoete Waters, Heverlee.
Ze hebben een hele tocht door het bos afgelegd.
Kobe mocht dan wel vooraan in de kangoeroebuidel
van de papa zitten, een echte kerel krijgt toch altijd
honger van de gezonde buitenlucht.
Ze hadden de eindmeet bijna in zicht,
maar plots was er geen houden meer aan.
Kobe moest eten hebben! Stel je voor dat hij wat
slapjes werd, dat het maagje plagerig bleef knorren.
Mama zich dus op een bankje bij de kapel
daar in het Meerdaelwoud gezet, borstvoeding geven.
Als een moederke Maria - daar denkt een mens
dan aan, bij zo'n kapel met heiligenbeelden.
Goed, mama haar melkflessen bovengehaald,
Kobe genieten tot de taxi kwam.
Papa was de taxichauffeur.
Galant deed hij de deuren open.
"Was het lekker, jongen?"
"Is hij nu tevreden, vrouwtje?"
Naar de Paul Delveauxwijk getuft,
waar meter woont.
Daar stond het eten voor de grotemensen
te wachten omdat meter en nonkel Willem
één maand waren getrouwd.
Alles is goed om te vieren,
en allerlei eten is lekker,
maar voor Kobe gaat nog niets
boven de moederborst.
En wel maal twee!

Door de knieën

Ja, ze gaan allemaal door de knieën voor Kobe.
Zie ze hier nu weer zitten, nonkel Wieland en
zijn liefje tante Elien. Hij hoeft maar met zijn
vingertjes te knippen (als hij dat al kon) en ze
bedienen hem op zijn wenken.
Maar: de lichtjes in zijn ogen, zijn handjes die
zich uitstrekken, zijn mondje dat kraait:
alle kleine wenken zijn goed om hen voor hem
te laten springen.















Goed zes maand is Kobe nu, en zoals je ziet
doet iedereen zijn best om hem mee aan te zetten
tot kruipen. Hij moet wel eens in zijn binnenste
denken: "Hoe gek doen ze hier om mij heen?
What's the point?" Want een beetje Engels
kent hij ook al.
Nu, hij zit er toch mooi bij, noemen ze dit in
yoga niet de hagedishouding? In ieder geval:
het kopje opgeheven, de armpjes gestrekt,
de voetjes in de lucht. Straks stoten ze zich
af tegen de mat of de vloer en voor je het weet
zal Kobe kruipen.
Dat hij nog maar goed fruitpap eet: alle
bijgekweekte spierkracht zal zijn jonge
mechaniekje zich beter in beweging leren zetten.

Nonkel

Nog een nonkel: Nonkel Willem.
Nee, nee, niet zomaar het vriendje
van... De man van meter Laurien
is hij nu! Kobe was er bij toen ze
trouwden. Zo braaf en stil was hij
de hele trouwmis door. Zijn
vriendjes uit Stalhille waren wat
luidruchtig in zijn plaats - een
vriendendienst.
Nu, hij voelt zich hier wel
op zijn gemakjes.
Nonkel Willem: die kan er wel
weg mee, al is het van de toch
wel oudere kindjes vroeger,
bij de Scouts.
Wordt Kobe dat ook:
een scoutsjongen,
een speelkind,
een halve bosbewoner,
een kampensjorder,
een vuurontsteker,
een handige technieker?




















En zie meter Laurien ook al
vertederd toekijken. Het gaat
haar ventje goed af, kindjes
op de schoot!
Maar zij houdt de boot toch
nog wel even af, de studies
moeten toch gedaan zijn eerst.
Ze zullen te gepasten tijde wel
eens bij Kobe gaan babysitten,
meter en haar man.

Schoteling

Daar zit hij het prinsheerlijkst:
bij papa of mama op schoot.
Hij is moe, en dus een beetje
hangerig.
Zijn oogleden hangen laag,
zijn energiepeil is wat laag,
zijn levendigheid is laag.
Hij neemt zijn knuffel vast.
Hij wil zijn tutje hebben.
Hij wil zich leggen,
en niet staan.
Je ziet hem zo naar de slaap toe
soezelen.
Nog even geduld,
en dan is het gebeurd.
Dan ligt hij met blozende kaakjes
op de moederschoot te slapen.
Dan is het in zijn dromen
allemaal zacht en allemaal stil
en allemaal veilig en allemaal
o zo goed.

Achternichtjes

Achternichtjes (of voornichtjes) heeft Kobe ook.
Hij is er na of achter hen in de familie bijgekomen.
Of ze staan een stapje achter bij de echte nichtjes
en neefjes - die eigenlijk nog moeten komen!
Ingewikkeld, allemaal!

















Maar er brandt in ieder geval een kleine strijd
om hem los als ze binnenspringen. Allemaal
willen ze Kobe vertroetelen, hem zoete woordjes
toefluisteren, hem in de armen nemen.
Het overvalt hem soms, als een onverwacht
voorbijrazende storm, en dan wordt hij huilerig:
hij wil gewoon wat rust, en hij wil bij zijn warme
mama zijn! Daar helpt geen lievemoederen aan.
Dat de nichtjes nog wat met de poppen gaan
spelen, daarmee kunnen ze ook best oefenen
voor als ze later zelf mama willen worden.

Kleine snoeper

Olala! Kobe! Kleine snoeper!
Kijk hoe goed het fruitpapje naar binnen gaat!
Wat banaan, wat meloen, sap van een lekker
platgeperste mandarijntje, koekjesmeel,
en klaar is kees.
Zijn mama voelde het onweer komen:
de jongen heeft honger, nu moet het vooruitgaan!
En ieder in de weer. De stoel klaargezet,
het slabbetje omgedaan, plaats gemaakt aan tafel,
en het mondje gaat al open.
Als kleine vogeltjes met opengesperde bekjes
in hun nestje zit hij in zijn stoeltje klaar.
Het mondje gaat al open, en het gaat ook snel.
Hij slikt zijn fruitpapje goedkeurend in, zijn kaakjes
blozen, zijn oogjes blinken.
Niet te lang wachten voor de volgende hap,
laat maar komen.
In een mum van tijd is het kommetje leeg,
en kijkt hij prinselijk om zich heen.
Nu wil hij weer even op het schootje,
rustig bekomen.
Nu lacht hij weer zoveel als je wil.
Nu is hij weer het flinke beebietje
van in de verhaaltjes en van in de boekjes!