Dit is Kobe zowat op zijn kleinst.
In de kliniek nog, op het bed van mama.
In een mooi wit pakje,
met een warme knuffel aan zijn zij.
Nog een beetje gekreukt en verfrommeld is hij,
van de lange, een beetje bangelijke reis door
een nauwe tunnel. Met zijn stevig hoofd!
Mama kan dan ook alleen maar bewonderend
naar haar kersverse kleine kijken.
Kersvers, en meteen zo onmisbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten